Kana en ik zijn aan het daten maar trouwen met een ander meisje. Toch verliet ze me niet, we hebben elkaar nog steeds heimelijk getroffen. Maar sinds ik een jaar geleden werk verhuisde, zag ik haar niet meer. Mijn zakenreis was deze keer naar Tokio, waar Kana woonde. Toen ik belde om te zeggen dat ze Kana wilde ontmoeten, kwam ze meteen. We haastten ons samen, niet om een ​​moment te verspillen. Kana is nog steeds hetzelfde, nog steeds mooi en aantrekkelijk. Maar op haar gezicht toonde altijd verdriet. Toen hij over onze verhalen sprak, kon Kana de tranen niet tegenhouden. Ik wist dat ik haar pijn deed, maar ik kon nu niets doen. Het enige wat ik kon doen was profiteren van deze magere tijd, proberen haar een warm gevoel te geven, geluk dat ik haar waarschijnlijk nooit meer zou kunnen geven ...